Ik werd verzocht een literaire lezing te geven voor een boekenclub. Tja, dat had ik nog nooit gedaan. Meer nog, ik ben nog nooit naar dit soort lezingen geweest. De vraag was dus vrij simpel, wat moest ik daar gaan vertellen.
Natuurlijk kon ik voorlezen ‘uit eigen werk’. Maar ik ga van de veronderstelling uit dat die mensen zelf ook konden lezen, behoudens mijn oude kop en mijn stem zou dat dus weinig meerwaarde leveren. Best leek me dus even de dame die me uitgenodigd had even te vragen wat men zoal deed in een boekenclub.
“Wel meneer”, antwoordde ze beleefd, “we lezen samen boeken, zo simpel is het”
“Ok”, antwoordde ik, jullie gaan dus samen zitten om boeken te lezen? Lezen jullie dan allemaal het zelfde boek”?
“Neen, neen”, antwoordde ze lachend, “we lezen vooraf allemaal het zelfde boek en bespreken het dan samen in de club. We kijken naar hoe een plot zich ontwikkelt en bespreken de karakters en de diepere lagen van het boek”.
“Mmm, en lezen jullie ook boeken voor aan elkaar”? probeerde ik nog eens, hoopvol op een eenvoudige oplossing.
“Daar huren we professionals voor in meneer, mensen zoals u”.
En daar zat de knoop. Ik ben geen professional. Op zijn best een goed bedoelende amateur die graag zo nu en dan een verhaaltje vertellen mag. De boeken die ik normaal schrijf zijn vakboeken voor managers. Voorlezen nadat ‘professionals’ dit hadden voorgedaan zou dus een perfect recept voor een afgang zijn.
Ze hoorde de stilte met medeleven aan en probeerde een oplossing aan te dragen.
“Misschien kan u iets vertellen over uw proces”?
Ook dat was problematisch. Mijn proces is heel eenvoudig. Wanneer ik zo nu en dan een uurtje op overschot heb, dan mag ik graag een verhaal bedenken. Ik schrijf het gewoon neer. Later, bij een volgend uurtje vrijheid, herlees ik het en pas zo hier en daar wat aan. Niet echt een groot proces of groot voorbeeld natuurlijk.
Ik kon op veilig spelen. Ik kon een topic nemen van die zaken waar ik normaal over spreek. Motivatie, lichaamstaal, communicatie, leiderschap, creativiteit, irrationeel gedrag…. Dat zou me in mijn comfortzone brengen, een veilig gevoel geven. Het nadeel was dat meer dan waarschijnlijk niemand in de boekenclub er veel aan zou hebben. En uiteindelijk ging het over hen.
“En”, doorbrak de vriendelijke dame mijn denken, “bent u er al uit? U mag wat mij betreft gerust een van uw verhalen voorlezen en nadien daar met ons over spreken”.
Dat was een oplossing, maar niet de goede. Mijn verhalen zijn relatief kort en ik was bang dat dit niet echt voor een sprankelende discussie zou zorgen. Ik moest haar wat vertellen, ze zou dat nodig hebben voor haar uitnodigingen. Plots kreeg ik een idee.
“Staat u open voor iets nieuws mevrouw” vroeg ik haar? En ja, natuurlijk, ik zou – zo vertelde ze me -zelf kunnen bepalen wat en hoe.
“Goed”, antwoordde ik resoluut. “Dan heb ik een idee dat u misschien zal aanspreken. Waarom maken we zelf geen nieuw verhaal? Waarom bedenken we zelf geen verhaal en dan zal ik het – nadien – uitschrijven en publiceren op mijn website en – wie weet – het in een volgende bundel opnemen. Wat denkt u daarvan”?
Ze vond het een prachtig idee. Dat hadden ze nog nooit gedaan. Waar zou het verhaal over gaan, wilde ze weten?
“Dat weet ik niet” reageerde ik, “dat kan de groep zelf beslissen. Onderwerp, personages, plot… we kunnen het allemaal samen bekijken. Ik beperk me tot modereren en noteren. Zo wordt het helemaal jullie verhaal”
Het was het witte konijn wat mij betrof. De last van inhoud lag bij hen. Het zou een soort workshop worden zoals ik vaak met management teams deed om strategie of processen te bepalen. Enkel het topic zou anders zijn.
Ook voor haar was het een godsgeschenk. Tenminste, zo kon ik uit haar reactie afleiden. Laaiend enthousiasme was een te zwakke term om haar reactie te beschrijven. Zij blij, ik ook. En u, u mag binnen enkele weken het eerste ‘boekenclub verhaal” verwachten.
Liever luisteren dan lezen? Ga naar de podcast!